Choroba Hashimoto

Czym jest Choroba Hashimoto ? Nazwa schorzenia pochodzi on nazwiska doktora Hakaru Hashimoto, który jako pierwszy je opisał w roku 1912. Podłoże choroby jest autoimmunologiczne. Jej inna nazwa to przewlekłe limfocytowe zapalenie tarczycy.

Choroba polega na tym, że układ odpornościowy chorego traktuje tarczycę jak ciało obce – chcąc obronić organizm, zwalcza komórki tarczycy. Proces ten, choć jest bezbolesny, trwa latami i może zupełnie spustoszyć atakowany przez przeciwciała organ.

Chorobie Hashimoto często towarzyszy niedoczynność tarczycy, a także inne chorobu autoimmunologiczne, takie jak zapalenie stawów, bielactwo i inne.

PRZEBIEG CHOROBY:

Przebieg przewlekłego limfocytowego zapalenia tarczycy może być rozmaity, jednak ogólnie rzecz biorąc, do jego objawów należą: powiększenie tarczycy (szczególnie na początku choroby), guzki (w późniejszej fazie), a także niedobór hormonów tarczycy (niedoczynność tarczycy), na który mogą wskazywać takie objawy, jak: uczucie zimna, przewlekłe zmęczenie, trudności w skoncentrowaniu się i zapamiętywaniu, obniżone samopoczucie, tycie, zaparcia, bladość i suchość skóry.

Choroba występuje w różnym nasileniu, niemniej jednak nieleczona z biegiem czasu wzmaga się. W bardzo ciężkich przypadkach nieleczona choroba Hashimoto może powodować niepłodność, choroby serca i śpiączkę.

Zdarza się jednak, że choroba przebiega bezobjawowo. Dlatego warto pamiętać o profilaktyce.

ROZPOZNANIE CHOROBY:

Jeśli zachodzi podejrzenie choroby Hashimoto albo pacjent chce ją wykluczyć, powinien udać się do lekarza rodzinnego. Ten na podstawie wywiadu kieruje pacjenta na badanie poziomu TSH we krwi. Z wynikami należy udać się do lekarza endokrynologa, który zleca dalsze badania, przede wszystkim stężenie poziomu hormonów tarczycowych we krwi i USG tarczycy. Niemniej ważne jest określenie poziomu przeciwciał przeciwtarczycowych.

LECZENIE:

Leczenie choroby Hashimoto polega na niwelowaniu objawów. W zależności od zaawansowania schorzenia i chorób współwystępujących leczenie może polegać na hospitalizacji, lecz przede wszystkim przeciwdziała się niedoczynności poprzez suplementowanie sztucznie produkowanych hormonów tarczycy. Podaje się je doustnie, a ich działa jest dokładnie takie samo, jak w przypadku substancji produkowanych przez organizm.

Lewotyroksyna, bo taką nazwę nosi syntetyczny hormon tarczycy, powinna być przyjmowana regularnie, najlepiej rano, minimum pół godziny przed śniadaniem. Dawka jest dobierana indywidualnie do każdego pacjenta i może ulegać zmianie w zależności od jego wieku i aktywności życiowej.

Chory powinien pozostawać pod stałą opieką endokrynologa i regularnie poddawać się badaniom. Leczenie jest dożywotnie, jednak jego koszty są niskie, a działanie przywraca pełną sprawność.